Myśli Józefa Piłsudskiego pozostawione nam Polakom, jakże realistyczne, do analizy, przemyślenia współczesnego człowieka (cytuję): „Bezsilna wściekłość dusiła mnie nieraz, że w niczym zaszkodzić wrogom nie mogę, że muszę w milczeniu znosić deptanie mej godności i słuchać kłamliwych i pogardliwych słów o Polsce, Polakach i naszej historii.
Konkurencja partyjna poszła u nas od pierwszej chwili istnienia państwa tak dziwacznie i tak ostro, a zarazem z tak wielką ilością kłamstwa i łajdactwa, że od razu zaczęło się wytwarzać to co nazwałem: cloaca maxima. Każde nadużycie, każde łajdactwo było dobrym wtedy, gdy robił je członek partii własnej, złym zaś tylko wtedy, gdy robił je członek innej partii”.
Święta Jadwiga Andygaweńska – urodziła się na Węgrzech, po śmierci ostatniego Polskiego króla z dynastii Piastów Kazimierza Wielkiego oraz wcześniejszych jego ustaleń dynastycznych z Andygawenami, polska korona przypadła Ludwikowi Węgierskiemu. Zawarł on układ z polską szlachtą. Ludwik Węgierski zapewnił dziedziczenie tronu Polski córce Jadwidze. Do nowej Ojczyzny przybyła jesienią 1384 roku. W październiku była koronowana na króla Polski. W 1386 roku Jadwiga wyraziła zgodę na ożenek z Wielkim Księciem Litewskim Władysławem Jagiełłą. To małżeństwo było podstawą unii Polski i Litwy, która z czasem doprowadziła do powstania Rzeczpospolitej Obojga Narodów. Jadwigę i jej męża dzieliła duża równica wieku, wychowanie, kultura, obycie. Pomimo tych różnicy byli zgodnym małżeństwem. Jadwiga była kobietą wyjątkową, nie stała w cieniu męża, prowadziła aktywną działalność polityczną, kulturalną i charytatywną. Skupiała wokół siebie elitę intelektualną Polski. Prowadziła także działalność fundacyjną, przyczyniła się do odnowy i rozwoju Akademii Krakowskiej. Uzyskała zgodę papieża na utworzenie na tej uczelni fakultetu z teologii. Swój majątek zapisała w testamencie Akademii, ufundowała szpital w Bieczu, uposażyła szpital w Sandomierzu i Nowym Sączu. Otaczała opieką liczne inne szpitale miejskie i klasztorne w tym szpital Jadwigi Śląskiej w Krakowie.
Królowa zmarła w 1399 roku, ciało jej złożono do skromnego grobowca w Katedrze Wawelskiej. Prowadziła życie pobożne, 31 maja 1979 roku św. Jan Paweł II ogłosił ją błogosławioną, kanonizacja odbyła się 8 czerwca 1997 roku z inicjatywy św. Jana Pawła II. ŚWIĘTA JADWIGA ZOSTAŁA PATRONKĄ POLSKI I APOSTOŁKĄ LITWY.
Kardynał August Hlond – urodził się 5 lipca 1881 roku w rodzinie wielodzietnej. Mając 12 lat wyjechał do Turynu. Tam w ośrodku wychowawczym, prowadzonym przez salezjanów, zdobywał wiedzę. W wieku 16 lat wstąpił do zgromadzenia św. Jana Bosko. Naukę kontynuował na Uniwersytecie Papieskim „Gregorianum”, gdzie obronił doktorat z filozofii. Nigdy nie zapomniał o polskich korzeniach redagując pismo „Wiadomości Salezjańskie w języku polskim. Święcenia kapłańskie przyjął w Krakowie w 1905 roku. Kilkoro z jego rodzeństwa wybrało drogę kapłaństwa i życia konsekrowanego. Przełożeni zdecydowali przenieść młodego, zdolnego kapłana do Wiednia, gdzie został dyrektorem salezjańskiego zakładu wychowawczego. W Austriackiej stolicy bardzo dbał o rozwój duchowy licznej austriackiej Polonii. Polski Salezjanin okazał się dobrym administratorem, co dostrzegli przełożeni. Został mianowany prowincjałem salezjańskich prowincji obejmując teren Austrii, Węgier i południowych Niemiec. Jako administrator apostolski otrzymał zadanie uporządkowania spraw kościelnych na Śląsku w części przyznanej Polsce. Z powierzonego zadania wywiązał się wzorowo. W 1925 roku został mianowany biskupem nowo utworzonej diecezji Katowickiej. Sakrę otrzymał w styczniu 1926 roku. Przyjął słowa św. Jana Bosko: „Daj mi duszę, resztę zabierz”. Na Śląsku nie był długo, w tym samym roku otrzymał nominację na arcybiskupa gnieźnieńskiego-poznańskiego (było to jednoznaczne z pełnieniem funkcji prymasa Polski), a wkrótce został kreowany kardynałem przewodząc Polskiemu kościołowi. Prymas w 1931 roku napisał statut dla Akcji Katolickiej, co spowodowało niebywały rozmach w rozwoju tej organizacji. Swoją troską objął Polaków poza granicami Polski. Utworzył Towarzystwo Chrystusowe dla Polonii Zagranicznej. W 1932 roku za zasługi dla swojej Ojczyzny został odznaczony Orderem Orła Białego. W 1939 roku Prymas pojechał z misją do Rzymu, chciał przedstawić światu rezolucje ambasadorów potępiających wojnę, chciał prosić Papieża o wsparcie dla Polaków napadniętych prze Niemców. Interwencja władz hitlerowskich Niemiec uniemożliwiła mu powrót do okupowanej Ojczyzny. Okres wojny spędził na emigracji, pomagał wojennym emigrantom, informował opinię publiczną o prześladowaniu kościoła przez Niemców w okupowanej Polsce. Zmuszany przez Trzecią Rzeszę do kolaboracji. Wobec zdecydowanej i niezłomnej postawy Prymasa od 1944 roku przetrzymywano go w więzieniu do kwietnia 1945. W 1945 roku wrócił do Ojczyzny i przystąpił do organizacji administracji kościelnej na tzw. Ziemiach Odzyskanych. Nie było mu dane dokończenie odbudowy Kościoła w Polsce po wojennej zawierusze. Zmarł nagle, po operacji, 22 października w 1948 roku.
Władysław Bełza – urodził się 17 października 1847 roku w Warszawie. Uczył się w gimnazjum. Wstąpił do szkoły oficerskiej w Kazaniu. W 1866-1868 studiował w Szkole Głównej w Warszawie. W młodzieżowym wieku ujawnił się jego talent poetycki. Jego twórczość skierowana była do dzieci. W 1868 roku wyjechał do Krakowa. Nawiązał kontakt z ociemniałym już Wincentym Polem. Dzięki jego pomocy Bełza wydał kolejny tomik poezji dla dzieci. Po krótkim pobycie w Krakowie wyjechał do Lwowa, następnie udał się do kilku miast Europejskich, m.in. Zurychu, Wenecji i Paryża, gdzie kontaktował się z polskimi emigrantami. Na ziemiach zachodnich długo nie przebywał, wrócił do Polski, udał się do Poznania, przebywającego w pruskim zaborze. Rozpoczął intensywną działalność publicystyczną. Założył Tygodnik Wielkopolski oraz pismo dla dzieci Promyk. Zainicjował budowę teatru polskiego. Jego działalność wywołała niezadowolenie władz zaborczych. W 1872 roku poeta został wydalony z granic państwa pruskiego. Powrócił do Lwowa, był jednym najbardziej aktywnym lwowskim literatem. Poza działalnością publicystyczną rozpoczął starania promowania polskiej literatury. Współpracował z Zakładem Narodowym im. Ossolińskich, w którym został zatrudniony w 1882 roku. Zainicjował utworzenie Koła Literacko-Artystycznego i Towarzystwa Literackiego im. Mickiewicza. Władysław Bełza pomimo dużego talentu i wielu zajęć był przede wszystkim poetą. W trudnych czasach dla zachowania polskości, poprzez twórczość, nauczał patriotyzmu i dziejów naszej Ojczyzny, kolejne pokolenia Polaków. W jego utworach pojawiała się tematyka krzewienia wiary, poszanowania języka polskiego, miłość do Ojczyzny, ziemi rodzinnej i kultywowanie polskiej tradycji. Zmarł 29 stycznia 1913 we Lwowie. Pochowany jest na cmentarzu Łyczakowskim, niedaleko Marii Konopnickiej, Artura Grottgera.
Śledząc biografię zapraszam do przemyśleń, refleksji, wyciągania wniosków.
Oficjalny serwis
